Instytucje zajmujące się żywieniem społecznym dostarczają kadr personelu gospodarczego

Instytucje zajmujące się żywieniem społecznym dostarczają kadr personelu gospodarczego, kucharzy, kelnerów, zaopatrują w produkty i sprzęt, dokonują remontów.
Według rozporządzenia Ludowego Komisariatu Zdrowia z dn.
28.
V.
1932 (rozp.
nr.
180) ze stołówek żywienia leczniczego mogą korzystać chorzy na przewlekłe i ostre nieżyty żołądka i jelit, przewlekłe wrzody żołądka i dwunastnicy, przewlekłe choroby wątroby i dróg żółciowych, ozdrowieńcy po ciężkich chorobach i operacjach, chorzy na niedokrwistość, hipowitaminozy, wyrównane wady serca, cukrzycę, przewlekłe choroby nerek i dróg moczowych, gruźlicę w postaci zamkniętej, przewlekły gościec Stawowy, kobiety cierpiące na toksykozy ciążowe.
Lekarze radzieccy stoją na stanowisku, że do stołówek żywienia leczniczego należy również kierować dla celów czysto zapobiegawczych poszczególnych robotników, brygady lub małe działy najbardziej narażone na niebezpieczeństwa związane z pracą zawodową.
Żywienie lecznicze jest uważane w ZSRR za jedną z form pomocy lekarskiej dla świata pracy.
Na ten cel przeznacza się z funduszów socjalnych miliony rubli.
Według Marszaka w 1931 wydano na żywienie lecznicze 8300 tysięcy rubli, w 1932 – 31 000 tysięcy, w 1933 – 48 000 tysięcy, w 1934 – 57500 tysięcy.
W 1949 związki zawodowe przeznaczyły na ten cel 70 milionów rubli, w 1951 około 100 milionów.
Żywienie lecznicze zmniejsza liczbę osób niezdolnych do pracy, zwiększa wydajność pracy, ma wielkie znaczenie profilaktyczne chroniąc od wybuchu czy nawrotu choroby.
Jest rzeczą zupełnie oczywistą, że większość chorych cierpiących na schorzenia przewlekłe (zwłaszcza przewodu pokarmowego, wątroby, nerek, serca) bez leczenia dietetycznego skazana jest na inwalidztwo, a pokarm leczniczy stanowi dla mich nieodzowny warunek utrzymania zdolności do pracy.
Diety lecznicze przepisuje lekarz wedle wzorów zaproponowanych przez Klinikę Żywienia Leczniczego w Moskwie (schemat Pewznera – uwzględniający ponad 15 diet).
Przeciętne okresy korzystania ze stołówki leczniczej są określone na 3-4 miesiące, jednakże konieczne jest, ustosunkowanie się do tej sprawy indywidualne, zwłaszcza, gdy chodzi o chorych na wrzody żołądka i dwunastnicy.
Przy średnim czasie leczenia 3-4 miesięcy, jedno miejsce w stołówce może obsłużyć 3-4 chorych w ciągu roku.
W ZSRR w wielkich przedsiębiorstwach przemysłowych stworzono tzw.
sanatoria nocne, które zapewniają robotnikom leczenie bez odrywania ich od pracy zawodowej.
W 1951 r.
z funduszów państwowych ubezpieczeń społecznych utrzymywano w ZSRR 368 sanatoriów nocnych.
Pierwsze sanatoria nocne powstały w Baku w Okresie II wojny światowej
[patrz też: , , ]
[podobne: krzesełko do karmienia allegro, centrum urazowe sosnowiec, restauracja plaza sława ]